8. „Dalej idzie z nami...”

Witajcie! Cieszę się, że jeszcze czasem mnie odwiedzacie, żeby wysłuchać kolejnej części historii. 

Dzień bitwy... Dzień sądu...

Od rana towarzyszyła mi tylko jedna myśl: „to moje ostatnie godziny”. Piotr chyba musiałby nagle stracić głos, żebym to ja została w programie. Nie miałam z nim szans. 

Trenerzy wzięli każdego z nas na rozmowę. Na pierwszy ogień poszedł Karwowski. Stałam przed drzwiami do sali prób, gdzie mój przeciwnik rozmawiał z trenerami i zaczynałam się denerwować. 

- Teraz ty- obok mnie pojawił się uśmiechnięty muzyk. Weszłam do środka i usiadłam obok nauczycieli na sofie.

- Zdenerwowana?

- Trochę- przyznałam.

- Niepotrzebnie. Zrób wszystko jak na ostatniej próbie i nie masz się czym stresować. Sposób na Piotra to emocje. To twoja broń i od ciebie zależy, jak ją wykorzystasz- Tomson udzielał mi rad. Wysłuchałam wszystkiego, co mają mi do powiedzenia.

- Jak będziecie już po stylizacji, to zrobimy ostatnią próbę- oznajmili mi zanim wyszłam. 

Po rozmowie z chłopakami przeszłam za kulisy, gdzie oddałam się w ręce fryzjera i makijażysty. Na koniec został strój. Gotowa odszukałam mojego przeciwnika. Brunet siedział w red roomie z resztą uczestników, którzy mieli dzisiaj bitwy. Zabrałam Piotra ze sobą na ostatnią próbę. Chodziło głównie o to, żeby oswoić się ze strojem. Poczekaliśmy aż inny duet opuści ring i zajęliśmy ich miejsce. Trenerzy nie dawali nam już żadnych wskazówek, jedynie przysłuchiwali się próbnemu wykonaniu. Nie włożyłam w nie dużo, wolałam zachować coś na występ. Kiedy zabrzmiał ostatni dźwięk i chciałam wrócić do red roomu, Baron przywoływał mnie do siebie.

- Majka, co się z tobą dzieje?

- To próba, nie chciałam nadwyrężać gardła. Nic mi nie jest, spokojnie.

Baron

Słowa Mai wcale mnie nie uspokoiły. Zaczynałem bać się o jej występ. O nią... To normalne? Raczej nie, ale przecież od początku uczucia, które we mnie wzbudzała nie były normalne dla relacji trener- uczeń. 

- Pamiętaj, emocje- przypomniałem jej. 

- Pamiętam. Nie denerwuj się, na bitwie zrobię wszystko jak trzeba- zapewniła, uśmiechając się. Może rzeczywiście nie powinienem się tak denerwować? Problem w tym, że nie potrafiłem inaczej. Zbyt mocno przeżywałem ten pojedynek, żeby podchodzić do niego profesjonalnie. 

Maja

Baruś jakoś dziwnie się wszystkim przejmował. Przecież to nie on miał wyjść i zaśpiewać. Wsparcie, rozumiem, ale żeby aż tak?

- Nie zawiedź mnie- powiedział tajemniczo i mocno mnie przytulił. Wspominałam już jak bardzo uwielbiałam, kiedy to robił? Czułam jakby jego ramiona zabierały ode mnie cały strach, jakby nagle wszystko było możliwe.

Pocałował mnie jeszcze w policzek i wypuścił. Uśmiechając się, wróciłam do red roomu, gdzie czekała na mnie Jula i Mari. Pojawiły się w studiu podczas, gdy ja poszłam na próbę. Rzuciłam się w ramiona dziewczyn wydając z siebie okrzyki radości. Cieszyłam się, że przyjechały. Obecność przyjaciółki i siostry dodała mi jeszcze więcej pewności siebie. Właściwie cały czas, który pozostał do bitwy przegadałyśmy między sobą. Dowiedziałam się, że Młoda przeniosła się do Torunia i obecnie zajmowała mój pokój. Radziły sobie wcale nie gorzej niż ja z Julką. 

Kiedy chwilę przed rozpoczęciem nagrania przyszli do nas trenerzy, dziewczyny zostały zabrane przez organizatorów. Miałam spotkać się z nimi zaraz po występie. Chłopaki zebrali całą drużynę w jednym miejscu i jak na mentorów przystało, wygłosili kazanie przed bitwami.  

- Kochani, teraz pozostało nam tylko życzyć wam powodzenia. Nie denerwujcie się, przypomnijcie sobie wszystkie rady, których udzieliliśmy wam na próbach i zaśpiewajcie jak najlepiej potraficie. Zobaczymy się po skończeniu nagrania- po słowach Tomka podszedł do mnie Piotr.

- I jak, Mała? 

- Zmiażdżę cię, mój drogi- powiedziałam poważnie, patrząc mu w oczy. Po chwili zaśmialiśmy się oboje, bo duch rywalizacji dalej nas nie dopadł i moje słowa brzmiały dość dziwnie.

- Maja, Piotrek, jesteście następni- przyszedł do nas kierownik planu. Wstaliśmy z miejsc i spojrzeliśmy na siebie. 

- Damy radę- kiwnął pocieszająco głową.

- Bo jak nie my, to kto?- Zanuciłam.

- To nikt tego lepiej nie zrobi tu- Karwowski mi zawtórował.- Chodź tu!- przytulił mnie, po czym rozdzieliliśmy się i każde z nas poszło stanąć po różnych stronach sceny. 

Czas oczekiwania oczywiście dłużył mi się niemiłosiernie. Zaczęłam przestępować z nogi na nogę i bawić się mikrofonem.

- Kolejna bitwa rozegra się w drużynie Tomsona i Barona- usłyszałam głos Kammela i wzięłam głęboki wdech.- Panowie powołali do walki królową i króla rocka tej edycji. Nie ma więc wątpliwości, że ich występ będzie iście królewski. W lewym narożniku dziewczyna o wielkim głosie i równie wielkim sercu. Panie i panowie... Maja Zalewska!- po tych słowach pewnym krokiem ruszyłam na ring uśmiechając się szeroko. Owacje publiczności dodały mi siły. 

- Jej przeciwnikiem będzie mężczyzna, na widok którego mdleje damska część publiczności. Przed państwem... Piotr Karwowski!- po kilku sekundach brunet stanął obok mnie na ringu.

Posłał mi porozumiewawcze spojrzenie i zajął swoje miejsce. Zespół zaczął grać. Trzy... Dwa... Jeden...

Baron

Wychodziłem z siebie podczas ich występu. Wiedziałem, że tak będzie. Przysłuchiwałem się uważnie każdemu dźwiękowi i jak to miałem w zwyczaju, kiwałem głową w rytm muzyki. Tomson oczywiście robił to samo. Odetchnąłem z ulgą, gdy usłyszałem spokojny głos Mai. Lekko drżący, ale w przypadku tej piosenki nie było to złe. Brzmiała o niebo lepiej niż na wszystkich próbach razem wziętych. Nie mogłem uwierzyć, że w tej delikatnej dziewczynie drzemią takie możliwości.

A Piotr? Tak jak myślałem, poprawnie, ale bez specjalnych rewelacji. Książkowe wykonanie. 

Maja

Czułam się pewnie. Nie wiedziałam, dlaczego. Chyba publiczność dodała mi odwagi. Czy myślałam o kamerach? Wtedy nie. Skupiałam się na piosence. Nic innego nie zajmowało moich myśli. 

„Ostatni refren, pokaż im co potrafisz!”- tej rady małej Majki musiałam posłuchać. W ostatnie dźwięki włożyłam wszystkie emocje, jakie gromadziły się we mnie przez ostatnie dni. Od radości po smutek. Słyszałam siebie i zdawałam sobie sprawę z tego, że brzmię dobrze. Byłam zadowolona z występu.  Kiedy skończyliśmy, odetchnęłam z ulgą. Piotr przytulił mnie zadowolony, ale zaraz zostaliśmy rozdzieleni przez Tomka, który stanął między nami.

- Co to był za występ! Moi drodzy, jak wam się razem śpiewało?

- Wspaniale- odpowiedział brunet, a ja pokiwałam głową.

- I było słychać. Panowie, wiem, że chcecie coś powiedzieć, ale posłuchajcie najpierw rad innych trenerów. Maria, co myślisz o tym występie?

- Chciałam się do czegoś przyczepić, ale nie daliście mi szansy. Kurde no, za dobrze było. Nie potrafię wybrać między waszą dwójką. Chłopaki, wybaczcie, nie pomogę wam. 

- Marek?

- Tomson? Baron? Nie zazdroszczę wam wyboru. Maja, Piotr, oboje byliście świetni i jedyne, czego mi brakowało w waszym występie, to rywalizacji. Słychać, kiedy wokaliści dogadują się poza sceną, a kiedy skaczą sobie do gardeł. Wy się dogadujecie i to widać. Pięknie było- Piekarczyk obdarował nas na koniec tak serdecznym uśmiechem, że oboje instynktownie odwzajemniliśmy jego gest.

- A kogo byś wybrał?- Kammel starał się wyciągnąć od niego informacje.

- Oboje byli rewelacyjni, ale ja postawiłbym na Piotra- na widowni rozległy się brawa. Też zaczęłam klaskać, a Karwowski skinął głową do Marka na znak podziękowania.

- Pani profesor?- Tomek zwrócił się do Justyny.

- Już ja?- Steczkowska poprawiła się na fotelu i ściągnęła swoje słynne okulary.- Kochani, muszę przestać na chwilę być panią profesor i mówić do was jak do równych sobie, bo byliście cudowni. Nie walczyliście ze sobą, stworzyliście duet i za to wam dziękuję. Nie da się wybrać między wami. Wy na scenie się uzupełniacie. Na co dzień gracie podobną muzykę, ale w sposobie jej wykonywania jesteście zupełnie różni. Maja, po pierwsze, wyglądasz dzisiaj przepięknie. Muzyka rockowa wcale nie przeszkadza ci w byciu stuprocentową kobietą i chwała ci za to. Przekazujesz delikatne emocje w mocny sposób. Piotr, jesteś prawdziwym mężczyzną. Trochę bardziej agresywnym na scenie, ale to nie czyni cię gorszym. Wasz występ to była prawdziwa uczta dla ucha i oka, bo tak pięknie wyglądacie. Nie potrafię wybrać, przepraszam- doceniłam każde słowo, które wypowiedziała.

- Panowie, jak ocenicie swoich podopiecznych?

- A jak my możemy ich ocenić? Było genialnie- zaczął Tomson.

- Nie możemy wam nic zarzucić. Posłuchaliście wszystkich rad, których udzielaliśmy wam na próbach. Maja, ty w ogóle zaskoczyłaś mnie totalnie. Skąd ty wykrzesałaś tyle energii?- wzruszyłam ramionami śmiejąc się.- Miałem robić sobie notatki podczas waszego występu, żeby wyszedł z tego sensowny komentarz, ale tak się zasłuchałem, że moja kartka jest pusta. Mnie absolutnie zaczarowaliście.

- Panowie, kto idzie dalej?- Kammel poganiał trenerów. 

- Ja się uchylam od powiedzenia tego. Baruś, ty to zrób- Lach zasłonił sobie oczy full capem i spuścił głowę. 

- I właśnie w tym momencie zaczyna się nasza niewdzięczna rola. Musicie wiedzieć, że cokolwiek się zaraz nie wydarzy, to wcale nie jest koniec. Afroteam trwa i nadal będziecie jego częścią. Dalej idzie z nami...- te kilka sekund przerwy, jakie zrobił po tych słowach były najtrudniejsze. Kammel chwycił nasze dłonie, żeby unieść do góry rękę zwycięzcy. Miałam wrażenie, że minęły wieki zanim Aleksander dokończył swoją wypowiedź.- Za emocje... Maja- nie wierzyłam, że to się dzieje. W studiu rozległy się brawa, a nim się spostrzegłam, tonęłam w ramionach Karwowskiego. Jego gratulacje przerwał dźwięk „kradzieży”. Marek uratował mojego przeciwnika i tym samym oboje zostaliśmy w programie. Piotr złapał się za głowę i spojrzał zaskoczony w stronę Piekarczyka, by zaraz zacząć skakać po ringu z radości. 

Chłopaki też nie kryli swojego zadowolenia. Wstali z miejsc i podnieśli ręce w geście triumfu. Ja zeszłam ze sceny i skierowałam swoje kroki za kulisy, a Piotr podszedł do nowego trenera. 

Po wyjściu z głównego studia, zostałam wyściskana przez Julkę i Mariettę. Marika, która była tam z nimi w trakcie występu, podeszła do mnie z mikrofonem.

- Jak się czujesz po bitwie?

- Świetnie! Lepszego scenariusza nie mogłam sobie wymarzyć. Zostaję z chłopakami, Piotrek jest u Marka, rewelacja- jak zwykle w stresie nie myślałam, co mówię. 

Po występie mogłam wyluzować. Nagranie trwało jeszcze kilka ładnych godzin, a ja musiałam siedzieć w studiu. Uspokajałam tych, którzy czekali jeszcze na swoją kolej i starałam się zarażać ich pozytywną energią, jaka panowała w głównym studiu. 

Po wszystkich bitwach przyszedł czas na spotkanie z trenerami i w końcu after party, podczas którego zintegrowaliśmy się bardziej niż w trakcie karaoke. Już wspólne nerwy i oczekiwanie na wyjście na ring budowały relacje. Stawaliśmy się powoli zgraną, mocną, muzyczną ekipą znajomych. W całym tym zamieszaniu znalazłam chwilę na rozmowę z trenerami.

- Dziękuję, że mnie zostawiliście.

- Dziękuj sobie, byłaś lepsza- usłyszałam w odpowiedzi od Tomka. 

- Poza tym chcemy śledzić twoje postępy w oddychaniu ze słownikiem- dodał Alek uśmiechając się cwaniacko. Już chciałam mu coś odpowiedzieć, ale przeszkodził mi głos przyjaciółki.

- Maja, wszędzie cię szu... O, cześć- Jula przywitała się z chłopakami.

- Moja przyjaciółka; Julia i moja młodsza siostra; Marietta- przedstawiłam je. 

- Młodsza? Na pewno nie jesteście bliźniaczkami?- Lach patrzył to na mnie, to na nią.

- Nie, Tomeczku. Dzielą nas cztery lata.

Porozmawiałyśmy z nimi jeszcze chwilę, po czym poszłyśmy z dziewczynami poszukać Piotra, bo koniecznie chciały go poznać. 

Zabawa trwała, a mój organizm coraz mocniej odczuwał zmęczenie. Chcąc, nie chcąc musiałam iść się położyć. Kolejny dzień miałam mieć wolny z powodu nadal trwających nagrań, ale fizycznie nie czułam się na siłach do dłuższego imprezowania. 

Jula z Mari oddelegowały się do hotelu, a ja przeszłam do drugiej części studia, gdzie teraz panowała błoga cisza. Ostatki energii spożytkowałam na kąpiel i dojście do łóżka z łazienki. 

Tyle na dzisiaj. Co w kolejnym? Myślę, że Was zaskoczę. 

~*~

The Voice się skończyło, ale blog na pewno nie zwalnia obrotów, a dopiero zacznie ich nabierać. Od następnego rozdziału zaczynam mocniej działać na linii Maja- Baron, czas najwyższy ;)

Dziękuję za wszystkie komentarze. Fajnie jest wiedzieć, że ma się dla kogo pisać. Motywujcie mnie dalej ;D

Do następnego! xx